بررسی بازی A Quiet Place: The Road Ahead یک مکان ساکت جهنمی
می گویند اگر می خواهی از دردسر به دور باشی بهتر است سکوت کنی و بیشتر شنونده باشی. این جمله دقیقاً وصف رفتار شما در بازی (یک مکان ساکت: جاده پیش رو) خواهد بود. عنوانی که شاید کمتر کسی فکر می کرد که موفق عمل کند. با این حال بر خلاف پیش بینی ها توانست در دل بسیاری از مخاطبین جای بگیرد. در این قسمت از دیجیالیک به بررسی بازی A Quiet Place: The Road Ahead یک مکان ساکت جهنمی می پردازیم. پس با ما بمانید.
هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد. اما در دنیایِ A Quiet Place تنها مکانی که می توانید نکته ای را به زبان بیاورید جایی است که مطمئن باشید موجودات ناشناخته یا بهتر است بگوییم بیگانه های فضایی وجود ندارند یا حداقل از شما بسیار دور هستند. چرا که شنوایی آنها ماورائی است. اگر با این موجودات در سری فیلم های A Quiet Place قسمت اول و دوم، آشنا شده باشید می دانید که کوچکترین صدایی در قلمرو این هیولاها منجر به مرگ وحشتناک صاحب صدا خواهد شد. این یک بازی در ژانر ترس و بقا و مملو از هیجان است.
مدت زیادی بود که اقتباس های سینمایی را در دنیای بازی های ویدیویی، آنطور که باید موفق نمی دیدیم. اما با ورود دو بازی A Quiet Place: The Road Ahead و Indiana Jones and The Great Circle همه چیز تغییر کرد. در واقع سال 2024 برای گیمرهای علاقه مند به بازی های اقتباسیِ سینمایی یکی از بهترین سال ها بود.
شاید کمتر کسی تصور می کرد اتمسفرِ مجموعه آثار یک مکان تاریک، روزی عامل هیجان و استرس گیمرها بر روی پلتفرم های گیمینگ آنها بشود. با این حال ایده پردازانِ بی ادعای Stormind Games (استورمیند گیمز) ایده خود را عملی کرده و این بازی را با سطح بالایی از وفاداری به مجموعه فیلم های یک مکان ساکت توسعه دادند. این سطح از وفاداری، باعث تنش و استرس قابل توجه و غوطه وری مخاطب در دنیای پسا آخرالزمانیِ “جاده پیش رو” می شود.
اتمسفر بازی با توجه به مجموعه فیلم ها تا حدود زیادی برای مخاطب قابل پیش بینی است. اما سوال اینجاست که آیا سازندگان، این ایده را آنطور که شایسته نام آن است بی نقص یا حداقل کم نقص پیاده سازی کرده اند؟ در جواب این سوال باید بگوییم این بازی هم مانند بسیاری دیگر از عناوین، دارای نقاط قوت و ضعف است. با این حال سازندگان به حدی نقاط مثبت آن را پررنگ کرده اند که ضعف های آن به چشم نمی آید.
البته ضعف هایی که از آنها یاد می کنیم آنقدرها هم جلب توجه نمی کنند. مثلا یکی از این مشکلات، شکل حرکت کردن هیولاها است که کمی می توانست منعطف تر طراحی شود. با این وجود طرح کلی داستان گیراست و ظاهر هیولاها ترسناک است. محیط بازی رعب آور و تنوع گیم پلی بالاست. صداگذاری بازی و محیط و اتمسفر ترسناک هم که کلیدی ترین بخش های فنی و برگ برنده این بازی هستند. به هر کدام از این ویژگی ها در ادامه بیشتر خواهیم پرداخت.
ویژگی های اساسی در داستان بازی و همچنین منشاء پیدایش موجودات بیگانه بر روی زمین در کنار طرح کلی داستان قطعاً برای طرفداران فیلم های این مجموعه بسیار آشنا به نظر خواهد رسید. این در حالیست که ظاهر موجودات بیگانه و مهمتر از همه، باردار بودن شخصیت اصلی داستان است که نظر ما را به سمت قسمت اول فیلم و داستان بارداریِ کاراکتر «اِولاین» می کشاند.
«ویژگی های اساسی در داستان بازی و همچنین منشاء پیدایش موجودات بیگانه بر روی زمین در کنار طرح کلی داستان قطعاً برای طرفداران فیلم های این مجموعه بسیار آشنا به نظر خواهد رسید»
عنوان The Road Ahead یک اَدای احترام به آثار سینمایی A Quiet Place است. چیزی که هوادارانِ این مجموعه را سر ذوق می آورد کاتسین ها و در واقع فلش بک هایی است که در برخی از قسمت های بازی به رخدادهای فیلم زده می شود. این باعث تعامل بیشتر گیمر با محتوای بازی می شود و حس خوشایندی به طرفداران آن تزریق می کند.
این در حالیست که اقتباسِ پیش رو مدت کوتاهی بعد از حمله بیگانگانِ ناشناس به جهان شکل می گیرد که داستان آن به موازات وقایع قسمت اول فیلم اصلی در جریان است. با این حال کاملا مجزا و دارای شخصیت های مستقل است که سمت و سوی بازی را به سمتی می برند که پیشامدهای پیش روی آنها کانسپت اصلی داستان است.
تعدادی از فلش بک ها بازیکن را به گذشته می برد و با نحوه حضور بیگانگان بر سطح زمین آشنا می کند که این خود می تواند نوعی پرداختِ کلی به شخصیت های منفی باشد. این نکته مثبت باعث ارتباط نزدیک تر بازیکن با شخصیت اصلی و شخصیت های حاضر در داستان می شود.
با اینکه سازندگان تلاش می کنند که تا حد ممکن با شخصیت پردازی بتوانند باعث نزدیکی شما با سایر شخصیت ها شوند اما راستش را بخواهید در این کار نتوانسته اند خیلی موفق عمل کنند. چرا که پس از همگام شدن با شخصیت ها خواهید دید که چقدر خشک و فاقد پیچش خاصی عمل کرده و فقط یک هدف را دنبال می کنند. هدف آنها فقط بقاست و حس همیاری و همدردی را با بازیکن به اشتراک نمی گذارند.
بررسی بازی A Quiet Place: The Road Ahead یک مکان ساکت جهنمی
داستان
«نبرد بی صدا»
قبل از هر چیز باید بدانید که داستان A Quiet Place: The Road Ahead روایتی است که اتفاقات آن در برهه زمانی بین قسمت های اول و دوم فیلم در جریان است. دقیق تر بخواهیم بگوییم این بازی حدود 4 ماه پس از وقایع A Quiet Place: Day One اتفاق میفتد و داستانِ دختر دانشجویی به نام الکس تیلور را روایت می کند که باید برای بقا تلاش کند. داستان به شرح زیر است:
الکس بعد از مرگ عزیزانش و نابودی اقامتگاه آنها ناچار می شود برای نجات جان خود و رسیدن به مکانی که امنیت او را تضمین کند و جانش در خطر نباشد قدم به دنیای پسا آخرالزمانی و پر از هیولاهای نابینایی بگذارد که شنوایی آنها فوق العاده قدرتمند و ماورایی است و ظاهری نسبتاً زنومورف مانند (هیولای بازی Alien) دارند. این بیگانه تنها تهدید جدی در این بازی است.
الکس معشوقه مارتین است و از او باردار می باشد. اما شرایط، زمانی برای الکس سخت تر می شود که مارتین در یک اقدام احساسی و فداکارانه جان خود را از دست می دهد و او در این دنیای خطرناک تنها می ماند. بنابراین باید با تکیه بر قدرت خود و با وجود بیماری آسمی که دارد سرنوشت زندگیش را تغییر دهد.
درباره داستان این بازی، خبر خوب این است که شخصیت پردازی و آشنایی یا ابعاد زندگیِ الکس تیلور بسیار قابل قبول و مناسب صورت گرفته است. اما خبر بد این است که پرداخت به سایر شخصیت ها متاسفانه سطحی و تقریبا ناقص صورت می گیرد که این مشکل با فیلم های این مجموعه تضاد دارد. چرا که یکی از بهترین ویژگی های آثار سینمایی A Quiet Place که بینندگان را مجذوب خود می کنند پرداخت های دقیق و قابل فهم شخصیت های اصلی و مکمل است.
«پرداختن به شخصیت اصلیِ بازی و جزئیات زندگی او عالی صورت می گیرد اما درباره سایر شخصیت ها قضیه متفاوت است. در واقع فیلمنامه و شخصیت الکس خوب است و باعث می شود به او اهمیت زیادی بدهیم. با این حال کمبود چند شخصیت دیگر در بازی حس می شود تا با داستانی پربارتر و متنوع تر مواجه شویم»
درست در زمانی که بازی می خواهد هر شخصیت را با مخاطب به طور کامل آشنا کند ناگهان با پیچش های ناشیانه و غیرضروری، همه چیز را به هم می ریزد. با این وجود صحنه های احساسی و کاتسین ها شاخ و برگ زیادی به داستان می دهند. اما مشکل اینجاست که خط داستانی بازی کمی آشفته به نظر می رسد و مانند این است که سازندگان قصد داشتند فقط به طریقی کار را در زمان محدودی جمع کنند.
گیم پلی
«مخفی کاریِ صوتی»
مهمترین و کلیدی ترین بخش فنی که احتمالا Stormind Games بیشترین تمرکز خود را بر روی آن گذاشته است صداگذاری است. در واقع این بازی صدا محور است. با وجود اینکه باید در سکوت مطلق حرکت کنید اما از صدای پایتان و حتی نفس کشیدنتان هم هراس خواهید داشت. هر وسیله و هر واکنشی می تواند منجر به تولید اصوات صوتی شود و بسته به میزان بلندیِ صدا و رسیدن آن به گوش هیولاها مرگ تهدیدتان خواهد کرد.
بنابراین باید تا جایی که می توانید بی صدا برای بقا تلاش کنید. این اتفاقات را از دریچه دوربین اول شخص دنبال کرده و باید ترجیحاً برای پیشروی از سرعت خود بکاهید. عجله منجر به پایین آمدن دقت و تولید صدا می شود. هر چقدر طبیعت از میزان بیناییِ این هیولاهای جهنمی گرفته به همان میزان قدرت شنوایی به آنها عطا کرده است. بنابراین با چنین قدرت شنوایی بالایی، سایه مرگ همیشه دنبال شخصیت اصلی بازی خواهد بود.
در این بازی خیلی از اوقات دوربین را بالا و پایین کنید تا هم جلوی پایتان را ببینید و هم حواستان به اطراف باشد. کافیست یک لحظه حواستان پرت شود و پایتان مثلاً به یک قوطی کنسرو بخورد. آن لحظه است که بازی با نعره وحشتناکِ هیولا و موزیک رعب آورش چنان استرسی به شما وارد می کند که قدم هایتان سنگین می شود. این در حالیست که فرکانس صدای تولیدی و شدت تولید صدا در عناصر و بر روی سطوح مختلف متفاوت است و موارد زیادی بر روی میزان تولید صدا تاثیر گذار هستند. این ویژگی را می توان شاهکار صداگذاری Stormind Games دانست.
گفتیم که هر چیزی می تواند باعث ایجاد اصوات شود. مثلا راه رفتن بر روی برگ های خشکیده درختان و خش خشی که تولید می شود یا صدای راه رفتن شما بر روی شیشه های شکسته یا خورد شده می تواند هیولا را با خشم به سمتتان بکشاند. حتی با صدای قدم گذاشتن در یک گودال کوچکِ دارای آب، استرس زیادی گریبان گیرتان می شود.
حساسیت بالای محیط و عناصر به حدی با دقت و ملموس است که برای جابجایی وسایل یا باز کردن درب ها و دریچه ها هم باید با احتیاط کامل عمل کنید. همین ریزه کاری هاست که باعث می شود بازیکنانِ زیادی در هنگام بر زمین گذاشتن یک تکه چوبِ بلند، مرگ شخصیت اصلی را به چشم ببینند. به طور کلی همین بازیِ اصوات و عناصر است که اتمسفر بازی را دلهره آورتر از چیزی که انتظارش را دارید کرده است.
چیزی که در زمان پیشروی، کمی قوت قلب به من می داد وجود دستگاهی به نام Phonometer بود. این دستگاه با نمایش میزان ارتعاش صدای تولید شده در محیط و شدتِ صدای تولید شده توسط شخصیت اصلی، کمک زیادی به شما خواهد کرد. فونومتر کاربردی ترین وسیله بازی است و با نمایش میزان صدا در دو حالت مذکور باعث می شود بدانید که چه زمانی سرعت راه رفتن یا اندازه باز کردن درب و هر فعالیت دیگری را کم و زیاد کنید. این در زمانی که صدای خروجیِ بازی کم باشد کاربردی تر از همیشه می شود.
اگر بیگانه ای مسیر شما را مسدود کرده بود و با وجود او نمی توانستید وارد مسیر هدف شوید باید وسیله ای را به سمتی دیگر پرتاب کنید تا نظر هیولا به سمت آن جلب شده و به سوی منبع تولید صدا حمله ور شود. این یک فرمول آشنا برای کسانی است که عنوان Days Gone را تجربه کرده اند. پرتاب سنگ توسط دیکن برای پرت کردن حواس زامبی ها می تواند یکی از منابع الهامِ جاده پیش رو بوده باشد.
حرکت خلاقانه سازندگان برای تزریق هیجان و استرس بیشتر به بازی که قبلا در Alien: Isolation نمونه این مورد را تجربه کرده ایم اضافه کردن آپشنِ استفاده از میکروفن در حین بازی کردن است. شما می توانید به صورت اختیاری با وصل کردن میکروفون به ورودیِ صدای کامپیوتر شخصی یا کنسولتان صدای خودتان را هم به بازی اضافه کنید و این فوق العاده هیجان انگیز است.
«حرکت خلاقانه سازندگان برای تزریق هیجان و استرس بیشتر به بازی که قبلا در Alien: Isolation نمونه این مورد را تجربه کرده ایم اضافه کردن آپشنِ استفاده از میکروفن در حین بازی کردن است»
اگر صدایی از شما یا محیط اطرافتان از طریق میکروفن به گوش بیگانه برسد کار برایتان بسیار دشوار خواهد شد. پس در صورت استفاده از میکروفن سکوت کامل اختیار کنید و به اطرافیانتان هم بگویید سکوت کنند چرا که صدای آنها هم می تواند شما را به دردسر بیندازد. این ویژگی در انتقال حس واقع گرایانه بودن بازی تاثیر چشمگیری دارد و هنگام استفاده از میکروفن با شخصیت اصلی همزاد پنداری کرده و محتاطانه پیشروی کنید.
ویژگی بعدی که گیم پلی بازی را شدیداً تحت تاثیر قرار داده و شما را گاه و بیگاه با چالش روبرو می کند بیماری جسمیِ الکس یا باردار بودن اوست. مبتلا بودن این شخصیت به بیماری آسم باعث می شود در مواقع حساس همچون زمان نزدیک شدن هیولاها یا با حمل اجسام سنگین حملات آسمِ موقتی به او دست دهد. این در حالیست که موارد تحریک کننده آسم می تواند نفس کشیدن در هوای دارای گرد و خاک و غبار آلود و هر چیزی دیگری که مجاری تنفسی او را ملتهب می کند هم باشد.
طبیعتاً هنگامی که یک حمله آسم به او دست می دهد شروع به سرفه کردن می کند و آنجاست که باید از قرص یا یک اسپری همچون سالبوتامول استفاده کند. چیزی که کار را سخت می کند این است که قرص ها را باید فقط در جایی که پیدا می کنید استفاده کنید که این خیلی منطقی نیست. با این حال اسپری را می توانید به همراه داشته باشید تا در مواقع ضروری استفاده کنید.
استفاده کردن از اسپری هم دردسر خاص خود را دارد. اگر در زمان نزدیک بودن هیولا حمله آسم به شما دست بدهد سرفه های پیاپی باعث حمله ور شدن هیولا به سمت شما می شود. بنابراین تصمیم می گیرید فورا از اسپری استفاده کنید. اما با صدای اسپری در زمان استفاده چه می کنید؟ این شرایط می تواند یکی از بدترین شرایطی باشد که احتمال دارد در آن گرفتار شوید. بنابراین باید تا جایی که می توانید یا نگذارید دچار مشکل تنفسی شوید یا کاری کنید که در زمانی قابل پیش بینی و به دور از هیولا این اتفاق بیفتد.
سازندگان برای متنوع بودن بازی به واسطه مکانیزم های گیم پلی از عناصر و اِلمان های زیادی استفاده کرده اند. بنابراین در مسیرتان با چالش ها، تله ها و پازل های متنوعی روبرو خواهید بود که باعث می شوند خیلی با احتیاط و آرام مسیر را بپیمایید و از این کار نه تنها خسته نشوید بلکه لذت هم ببرید. با اینکه در این ماجراجویی با یک کمپین 6 ساعته طرف هستید اما به نظر می رسد این زمان برای چنین بازی پرچالشی واقعا کافی باشد و بیشتر از این کمی گیم پلی، کسل کننده می شود.
ویژگی مثبت دیگری که هیجان و استرس و واقع گرایانه بودن بازی را دوچندان می کند هوش مصنوعیِ فوق العاده موجودات است. یک هوش مصنوعی نسبتاً بی نقص که باعث می شود برای پیشروی در بازی و مخصوصاً حرکت به صورت مخفی کاری از منطق درستی بهره ببرید و همه جوانب را در نظر بگیرید. البته این موجودات نابینا هستند و حرکات پنهانی شما در واقع از نوع صوتی است نه تصویری و با توجه به اینکه بارها با هیولا در یک محیط قرار گرفته و او را در هنگام پیشروی در کنار خود می بینید هوش مصنوعی بی نقص واقعا یک امتیاز بسیار مثبت است.
«ویژگی مثبت دیگری که هیجان و استرس و واقع گرایانه بودن بازی را دوچندان می کند هوش مصنوعیِ فوق العاده موجودات است»
با اینکه هوش مصنوعی موجودات بیگانه جای تعریف دارد و فیزیک آنها عالی طراحی شده است اما حرکت سریع و نوع تکان خوردن دست و پای آنها تعریفی نیست. وقتی که این هیولاها متوجه حضور شما می شوند با صدایی فوق العاده ترسناک و دلهره آور ناخواسته به شما خبر می دهند که قرار است به سمتتان هجوم بیاورند. اما در همین حین با نوع دویدنشان که طراحی آن ناامید کننده به نظر می رسد ضربه بدی به حس ترس در آن لحظه می زنند و در واقع از ترس شما کاسته می شود.
حرکت دست و پای آنها به هیچ وجه نرم و روان نیست و می توان گفت خشک و بی روح است. با این حال به حدی این بازی در سایر قسمت ها خوب عمل می کند که می توان از کمی خشک بودن هیولاها در زمان حرکت سریعِ آنها چشم پوشی کرد.
نکته دیگری که بهتر است قبل از شروع بازی در نظر داشته باشید نبود سیستم ذخیره دستی است. شما در این بازی باید به ذخیره خودکار اکتفا کنید. بهتر است به فواصل زمانیِ ذخیره بازی اعتماد کنید. چرا که با رعایت جوانب مختلف به صورت عادلانه ای این اتفاق میفتد و این ویژگی بسیار مثبت است.
پازل های بازی به خوبی طراحی شده اند اما حل کردن آنها به حدی آسان است که احساس می کردم برای یک کودک ساخته شده اند. راهنمای پازل، همه چیز را به بازیکن نشان می دهد. برای من قابل درک نیست که وقتی یک پازل برای به چالش کشیدنِ بازیکن طراحی می شود چرا باید راهنمای کلی داشته باشد. در این حالت دیگر نام آن پازل نباشد منطقی تر است.
البته با غیرفعال کردن گزینه راهنما پیچیدگی قابل قبولی به این معماها اضافه می شود که برای حل کردن برخی از آنها لازم است به صدای منتشر شده از تعامل با محیط و حرکت اشیاء توجه کنید.
گرافیک و محیط
«تصاویر بصری پر از جزئیات»
گرافیک بازی A Quiet Place: The Road Ahead مطلوب است و دارای مولفه های بصری قابل توجهی است که این مسئله هم مثل برخی دیگر از ویژگی های فنیِ مثبت، باعث جذب بازیکنان به سمت این عنوان شده است. عناصر محیطی از بزرگ ترین تا ریزترین جزئیات به طور متنوع و به شکلی ایده آل برای ترساندن مخاطب در کنار هم چیده شده است و حس یک محیط پسا آخرالزمانی که به دست موجوداتی بیگانه و مرموز ویران شده است را به شما منتقل می کند.
محیط بازی نیمه متروک است و ترسِ حاصل از حضور دشمنانی پیچیده و مرموز همواره با شما خواهد بود. اتمسفر بازی تاریک است و احساس انزوا و خطر دائمی را به درستی منتقل می کند. توسعه دهندگان برای به تصویر کشیدن چنین محیطی از انواع عناصر بصریِ باکیفیت استفاده کرده اند.
یکی از ویژگی هایی که توسعه دهندگان در بخش گرافیک بر روی آن تمرکز ویژه ای گذاشته اند نورپردازی و البته جلوه های آب و هوایی دلپذیر است. آنها برای انعکاس یک محیط گرافیکی از نورپردازی پویا و جزئیات پر زرق و برقی استفاده کرده اند که به غوطه وریِ بیشتر شما اضافه می کند. برای اینکار تیم توسعه دهنده از آنریل انجین 5 بهره گرفته اند که متخصص خلق تصاویر بصری خیره کننده است و در دو سال گذشته این ادعا را به طور جدی به اثبات رسانده است.
جزئیات بصری جذاب و منحصر بفرد است. وقتی هوا رو به تاریکی می رود میدان دید کمتری خواهید داشت. این مسئله در زمان های خاصی همچون هنگام رعد و برق، بر روی گیم پلی بازی هم تاثیر گذاشته و شرایط پر تنشی را به وجود می آورد. این در حالیست که جلوه های بصری هم در این شرایط تغییرات خاصی را تجربه می کنند.
سبک و ظاهر گرافیکی بازی تاکید قابل توجهی بر دنیای تاریک و رو به تباهی دارد. لوکیشن هایی همچون جنگل و مزارعِ خالی از سکنه، کلبه ها و اکثر مکان ها پر از ویرانی و نشانه هایی از زندگی و تمدنِ گذشته دارند. آثاری از تخریبِ طبیعت که هدف آنها انتقال ناامیدی در دنیایی رو به افول و سیاهی است. طراحان گرافیکی به بهترین شکل از پس این کار برآمده اند و همه چیز باکیفیت طراحی شده است.
بازی A Quiet Place: The Road Ahead بر روی پلتفرم های مختلف همچون پی سی و کنسول ها قابل تجربه است. شما می توانید این بازی را بر روی پی سی با رزولوشن 4k و دریافت 30 فریم بر ثانیه اجرا کنید. با اینکه این بازی از لحاظ گرافیکی بر روی کنسول مشکلات محسوسی ندارد اما متاسفانه با اجرای آن بر روی پی سی متوجه برخی باگ ها و افت فریم های گاه و بیگاهی خواهید شد. بهینه سازی آن برای کامپیوترهای دسکتاپ رضایت بخش نیست. البته در نسخه های آینده احتمالا شرایط متفاوت می شود.
این بازی از لحاظ خروجیِ گرافیکی به گونه ای برنامه ریزی شده است که در حداقل تنظیمات گرافیکی به واسطه پایین آوردن یا غیرفعال کردن جلوه های نوری و بافت های سختِ عناصر، امکان عملکرد پایدار برای سیستم های کم قدرت تر فراهم شده است. با استغاده از این حالات جلوه های بصری مثل سایه و نور جزئیات کمتری را ارائه می دهند و محیط بازی کمتر اشباع خواهد شد.
اما در حداکثر تنظیمات گرافیکی، محتوای بصریِ سینمایی که شامل بافت های قدرتمند و دقیق ، سایه زنیِ بی نقص و واقع گرایانه و جلوه های نوری پیشرفته می باشد یک خروجی خیره کننده را به نمایش می گذارد. استفاده از تکنولوژی رندرِ مدرن، باعث غنای بیشتر و سینمایی شدن محیط شده است. پس اگر از سیستم سطح بالایی استفاده می کنید خروجیِ 60@1080 به بالا تا 4k@30fps را در نظر داشته باشید تا از گیم پلی روانِ بازی A Quiet Place: The Road Ahead لذت ببرید.
صداگذاری
«ویژگی های صوتی فوق العاده»
همانطور که پیش تر هم اشاره کردیم این بازی صدا محور است. در واقع موتور بازی، فارغ از ویژگی های خاص گیم پلی، متمرکز بر بقا و حفظ سکوت طراحی شده است. یک سیستم تشخیص صدای پیشرفته به عنوان هسته اصلیِ مکانیک به صورت پویا به تصمیمات بازیکن واکنش نشان می دهد. این سنسور برنامه نویسی شده ی صوتی وظیفه اش را با دقت فراوانی انجام می دهد. بنابراین یک صدای کوچک کافیست تا دشمنان به سمتتان سرازیر شوند و باعث گرفتن تصمیم دوباره شما شوند. پس برای جلب نکردن نظرِ هیولاها باید خیلی منطقی و بادقت برنامه ریزی کنید.
بازیکن باید به آرامی با محیط ارتباط و با عناصر تعامل داشته باشد. ضمن اینکه از ایجاد صداهای غیر ضروری باید پرهیز کرد. با این حال در شرایط خاص می توان از همین صداها بهره دیگری برد و برای پرت کردن حواس دشمنان از آنها استفاده کرد. برای نرسیدن اصوات به دشمنان در اکثر مواقع باید از مسیرهای مخفی و حتی از بین دالان باریک عبور کنید.
نوع صداگذاری و موزیک بازی فوق العاده هیجانی و جذاب است و مشابه صدای هیولاها را در بسیاری از فیلم های علمی تخیلی مرتبط با فضا و بیگانگان شنیده ایم. صداپیشگی شخصیت الکس را آنایریس کوینونز (Anairis Quinones) و شخصت مارتین را الکس لی (Aleks Le) بر عهده گرفته اند. با اینکه سکوت بر بازی غالب است اما دیالوگ و موزیک هم در حد قابل قبولی در بخش های خاص خود و مخصوصا در کاتسین ها وجود دارد. به طور کلی موزیک و صداپیشگی از موثرترین ویژگی های فنی این بازی هستند.
جمع بندی
به طور کلی A Quiet Place: The Road Ahead یک بازی ایده آل است که شاید خیلی ترسناک و نوآورانه نباشد اما تنشی ایجاد می کند که در بازی های کمتری تجربه می شود و به طور پیش فرض می توان گفت این یک اکشن مخفی کاری قانع کننده و چالش برانگیز است. با توجه به اینکه معمولا عناوینی که از فیلم هایشان اقتباس شده اند درون مایه ای متفاوت از بازی های دیگر دارند، جاده پیش رو هم از این قاعده مستثنی نیست.
این بازی داستان منظم و پیچیده ای ندارد اما گیرا و درگیر کننده است. نبرد با سکوتی فراگیر در دنیایی تسخیر شده توسط بیگانگانی پیچیده و مرموز که اسرار درون این موجودات سر به مهر می ماند که به نظر می رسد این یک مزیت است. گیم پلی بازی متفاوت و پر از جزئیات است. از پیشروی به صورت مخفی کاریِ صوتی تا استفاده از میکروفون در بازی که با وجود پیشگامانه نبودن، به شدت در بازی هیجان انگیز و زیبا پیاده سازی شده است.
این در حالیست که سرعت آرام بازی که عمدی هم می باشد باعث می شود برخی از گیمرها به سمت آن نروند یا وسط داستان انصراف دهند. گرافیک بازی بسیار خوب است و جزئیات بصری واقع گرایانه در کنار استفاده درخشان از بازیِ نور و سایه، باعث شده است که با یک عنوان گرافیکی درخشان طرف باشیم.
در آخر سوال اکثر مخاطبین این است که آیا این بازی ارزش تجربه دارد؟ با توجه به نقدهای متفاوت و تقریباً مثبتی که در پایگاه های مختلفِ بازی شاهد بودیم باید بگوییم تجربه بازی یک مکان ساکت جاده پیش رو، ارزشمند است اما نمی توان بعد از اتمام بازی بر تجربه دوباره آن پافشاری کرد. با این حال همانطور که گفته شد عاشقان مجموعه فیلم های یک مکان ساکت، حتماً باید این بازی را تجربه کنند. شما در این مطلب بررسی بازی A Quiet Place: The Road Ahead سکوتی سرشار از هیجان را مطالعه کردید. سپاس از همراهیتان با دیجیالیک.
مقالات مرتبط:
بررسی بازی Stalker 2: Heart of Chornobyl داستان بقا در قلب چرنوبیل
آیا این نوشته برایتان مفید بود؟
